Kamis, 24 November 2011

Giyaring Ringgit



Pakeliran wus norarupi pethak
Semu warna gadhing pating glethak
Soklat kalawan klawu mesthi nerak
Pakeliran iki wus rusak!

Blencong sangsaya mleret
Sunare wus kalingan reget
Cahyane katon mengkeret
Blencong iki ameh mak pet!

Apa maneh reringgitan kang pating jenggirat
Sigrak anggone obah waton kumlebat
Kepyake lamun kepyak bejat
Ringgit iki wus ora ngerti kiblat!

Ya sing mangkono kuwi ,
Ya sing rusak reget bejat!
Donyane wus rusak,
Atine wus reget,
Lamun tumindake bejat!


Kuningan, 24 November 2011
»»  READMORE...

Legereng



Salah sawijining dina, ing alas ana bocah wadon kang lagi golek kayu. Jenenge Legereng, omahe ana pinggir alas. Legereng pancen bocah kang sregep mbantu wong tuwa, saben awan mesthi golek kayu sawise ngirim dhaharan kanggo ramane kang ana sawah. Nalika lagi golek kayu, Legereng ketemu kidang. “Wee’e’e…ana kidang, kok le ayu tenan”, guneme Legereng. “Ha? Apa? Ayu? Aku lanang, mosok ayu...”, wangsulane si kidang. Legereng kaget weruh ana kidang bisa omongan. “Lha…kowe kok bisa ngomong? Omahmu ana ngendi, kidang lanang?”, pitakone Legereng. “Kae, nang guwa pinggir alas”, kidang lanang nyamauri. “Kebeneran, kae cerak karo sawahe ramaku. Kowe gelem kekancan karo aku ta? Saben ngirim rama aku ora duwe kanca”, panjaluke Legereng. Kidang lanang nyaguhi.
Esuk-esuk, Legereng tangi banjur nyiapake sarapan lan dhaharan kanggo ngirim ramane ana sawah. Wis dadi padatane, Legereng ngirim ramane arupa sega putih lan jangan gurih. Pancene Legereng wis ora duwe biyung. Biyunge wis seda. Mula sakabehane ditandhangi dhewe. Bareng wis samapta kabeh, Legereng banjur menyang sawah.
Ana ing dalan, Legereng kelingan marang kidang lanang. “Wah…kakang kidang lanang mesthi durung maem, maeman iki takwenehke kakang kidang lanang wae ah..”, batine Legereng. Bareng wis tekan sangarepe guwa, Legereng nembang kanggo ngundang kidang lanang supaya njedhul. “Kakang kidang lanang, ngetoka sedhela wae, kakang kidang lanang...”. “Ana apa? Esuk-esuk kok wis dolan?”, kidang lanang metu saka guwa. “Iki lho, kang, takgawakke maem”, kandhane Legereng. “Ooo…ya, ya, aku pancen durung maem. Matur nuwun ya”, Kidang lanang katon bungah digawakake maem. “Iya, kang. Sesuk saben esuk takteri maem. Saiki aku pamit ya, kang.”, kojahe Legereng.
Legereng mlaku menyang sawahe ramane, nggawa rantang kosong merga isine wis diwenehake kidang lanang. “Rama, sega putih jangan gurih wutah, rama”, turut dalan Legereng nembang nuduhake yen sega putih lan jangan gurihe wis ora ana, wutah nang ndalan. “Wutah ya wis, ora apa-apa, rasah bengak-bengok nang kono”, ngendikane ramane. Legereng banjur mulih.
Saben dina tumindak kang kaya ngono kuwi dilakoni Legereng. Saben arep ngirim ramane ana sawah, malah diwenehake kidang lanang. Sangsaya suwe ramane curiga. “Ana apa ta jan-jane iki? Kok saben-saben sega putih jangan gurih wutah. Wah, kudu diselidiki iki”, ramane sajak wis pirsa yen Legereng seneng ngapusi. Sawijing dina, ramane nginjen Legereng kang lagi mlaku menyang sawah. Ramane weruh Legereng mandheg ana guwa banjur celuk-celuk kakang kidang lanang. Legereng konangan anggone ngapusi ramane. “Woalah, gara-gara kidang kuwi njuk aku ora tau kejatah panganan ta”, batine ramane karo nginjen Legereng kang lagi guyon karo kidang lanang.
Ngerti kedadean kuwi, ramane banjur ethok-ethok dadi Legereng. Esuk njengkut ramane meyang ana guwa banjur celuk-celuk kaya Legereng nalika celuk-celuk kidang lanang. “Kakang kidang lanang, ngetoka sedhela wae, kakang kidang lanang”.  Bareng kidang lanang njedhul saka guwa, ramane Legereng ngetokake arit. “Kowe ta sing marakke anak wedokku seneng ngapusi?! Njuk aku ora tau dikirim?”, ramane Legereng sajak banget anggone nesu, karo babat gulune kidang lanang nganti mati. Kidang lanang banjur digawa menyang gubug, dimasak ana kono.
Legereng ora ngerti yen kidang lanang wis dipateni ramane. Kaya biasane Legereng nggawa rantang menyang guwa. “Kakang kidang lanang, ngetoka sedhela wae, kakang kidang lanang”. Wis bola-bali Legereng anggone celak-celuk ngundang kidang lanang, ananging kidang lanang ora njedhul-njedhul. “Ah..paling kakang kidang lanang lagi lunga,” batine Legereng sinambi mlaku menyang sawahe ramane. “Rama.. Sega putih jangan gurih teka, rama”, unine. “Mrene, rasah bengak-bengaok, iki aku masak enak-enakan”, ramane ngawe-awe Legereng. “Masak apa, rama?”, Legereng age-age mlayu. “Kae nang gubug, tilikana”, ngendikane ramane. Legereng weruh ana manci isine iwak, Legereng thelap-thelep mangan iwak. Nalika kuwi Legereng ora nyana yen sing dipangan kuwi iwak kidang, ora liya ya kidang lanang kancane mau. “Enak, rama!”, unine Legereng. “Meneh pa piye? Ke nang kuwali isih ana”, kandhane ramane. Legereng nuju kuwali sing isih temumpang dhuwur luweng, karepe arep nambah. Nalika dibukak, Legereng weruh sirah kidang lanang. “Rama ki piye horo, lha anake dhewe kok dibeleh!!”, Legereng kaget kepati. “Anake sapa? Kuwi sing mangani jatah sarapanku ta?”, ramane rada nesu. “Rama ki piye ta, kuwi ki kakang kidang lanang, kancaku”, Legereng sajak lega banget. “Wis, wis, rasah werna-werna. Nek kowe arep lunga ya lunga wae kana!”, ramane nundhung Legereng.
“Biyung, aku ditundhung rama, biyung..”, turut dalan Legereng nangis. Legereng mlaku nurut lurung. Saben ngliwati sawah, ana wit terong kang awoh gedhe-gedhe, Legereng nembung, “Enthit, sing nandur terong gedhe-gedhe iki sapa, enthit. Aku njaluk rak ya oleh, Enthit”. “Sing nandur aku ya wuk ya, pek en kabeh ya wuk ya, ngger dijoli”, kandhane wong kang ana sawah kuwi. Legereng banjur methiki terong. Bareng wis akeh, nuthugake lakune. Ora let suwe, weruh wit bayem lemu-lemu. “Enthit, sing nandur bayem lemu-lemu ‘iki sapa, enthit. Aku njaluk rak ya oleh, enthit”. Saben weruh tetanduran kang sehat subur, Legereng mesthi njaluk. Kabeh mau diwadhahi ana keranjang.
“Ah, sayah, ngaso dhisik”, Legereng wis kesayahen merga pirang-pirang dina mlaku wae. Satekane gunung, nang ngisor uwit Legereng nata janganan asile njaluk-njaluk ana sawah kae. Legereng dolanan bakul-bakulan dhewe, wis kaya uwong edan. Nalika lagi seneng bakul-bakulan, ana ula gedhe marani Legereng. “Ndhuk, kowe kok dolanan dhewe, tak kancani gelem ora”, ula kuwi nyedhaki Legereng karo omongan. “Eee…gandhrik!! Ula kok bisa omongan!”, Legereng kaget. “Ora usah wedi, aku ora bakal mangan kowe. Aku Siwa Ula”, unine ula gedhe kang gedhene meh padha wit kambil kuwi mau. “O, Siwa Ula. Ya kene, ngancani aku,” wangsulane Legereng. Saklorone banjur dolanan bareng.
Wanci wis wengi. “Wis wengi, Ndhuk. Apa kowe ora bali? Mengko rama-biyungmu nggoleki lho”, kandhane Siwa Ula. “Ora, aku ki ditundhung rama. Aku wis ora duwe biyung”, wangsulane Legereng, nyritakake kedadean kang njalari dheweke ditundhung. “Ya wis, yen ngono kowe turu nang ngomahku wae”, Siwa Ula ngajak Legereng nginep ana ngomahe. “Tenan pa, Siwa Ula? Ning janji, aku ora dipangan ta?”, Legereng bungah, duwe kanca Siwa Ula sing atine apik. “Ha’a, janji, aku ora bakal mangan kowe, wis ayo numpaka nang gegerku”. Legereng banjur numpak ana gegere Siwa Ula. Saklorone mlebu ana guwa gedhe omahe Siwa Ula.
Wis pirang-pirang dina Legereng nginep ana guwane Siwa Ula. Sawijining dina, Legereng ngrasa kangen ramane. “Siwa Ula, aku ki kangen karo ramaku, aku tak bali dhisik ya”, tembunge Legereng. “Ya, kene takterake”, Siwa Ula niate arep ngancani Legereng bali ana ngomahe. “Aja, mengko aku damuk rama, kekancan kok karo Ula, mengko ndhak kowe dipateni kaya kidang lanang”, kandhane Legereng. “Ya wis, ngati-ati, ndhuk”.
Legereng mlaku bali. Satekane ngomah, “Rama.. Legereng mulih, Rama”. “Dhuh, anaku wedok, mrenea,” keprungu swarane ramane saka kamar, swarane lirih sinambi watuk-watuk. Legereng kaget, banjur mlebu kamar. “Rama, kenging napa?”. “Seploke kowe lunga kae ramamu iki lara, ora ana sing ngladeni, ora ana kanca nang ngomah, kowe aja lunga meneh ya, Ndhuk”, kandhane ramane. “Nggih. Gerah napa ta, rama? Tak suwunke obat kalih Siwa Ula nggih”, Legereng ngglembuk ramane supaya kersa disuwunke obat. “Hus..Siwa Ula kuwi sapa? Mengko nek kowe dipangan kepiye”, ramane bingung. “Siwa Ula niku kanca kula, rama. Apikan kok”, Legereng njlentrehake bab Siwa Ula.
Sorene, Legereng mulih ana ngomahe Siwa Ula. “Siwa Ula, ramaku lagi gerah. Aku mbok digawekke obat”, tembunge Legereng nalika ketemu Siwa Ula. “Ya, kana gek golek kembang nang pager kuwi, gawanen mrene,” Siwa Ula nyaguhi gawekake obat. Legereng banjur methik kembang-kembang ana pager. “Iki, Siwa Ula”, ucape Legereng sinambi nudhuhake kembang sagegem. “Wis, teplekna nang epek-epekmu, takdamune”, printahe Siwa Ula marang Legereng. “Hialah, grisi e, Siwa Ula ki..!”, Legereng ngampet ngguyu nalika epek-epeke didamu Siwa Ula. “Wis menenga”. Bareng kabeh kembange wis didamu, Siwa Ula ngomong, “Kembang-kembang iki godhogen, banyune diombe nggo gawe obat”. “Ya, matur nuwun lho ya”, Legereng bungah wis entuk obat kanggo ramane, banjur pamit mulih.
“Rama, niki obate, saking Siwa Ula”, satekane ngomah kembang mau banjur digodhog lan disiapke ana gelas. “Ya, matur nuwun ya, Ndhuk,” ramane katon trenyuh weruh Legereng banget tresnane marang wong tuwa. “Nggih, rama, Legereng nyuwun ngapunten nggih, wingi pun damel dukane rama, Legereng  janji boten ngapusi malih”. “Iya, Ndhuk, aku ya njaluk ngapura wis mateni kancamu kidang lanang kae, aku yaw is nundhung kowe. Dingapura ya, Ndhuk”, kandhane ramane sinambi ngrangkul Legereng. Saklorone saiki urip guyup ayem.


(Dening : Rinda Asy Syifa, naskah Lomba Dongeng Sayembara Basa Jawa 2011 Pendapa Yudaningratan)



»»  READMORE...

Sabtu, 19 November 2011

Tembungku Dudu Tembunge


Plak! Kertas sebendhel tiba ana ndhuwur meja kayu kuwi. Gelas loro kang isine teh manis koclak, yen dipadhakake manungsa gelas kuwi mesthine kaget kepati.  Taplak ijo kang ngemuli meja kacipratan koclakane gelas. “Wis pirang minggu kowe takwenehi wektu, apa ya wangun yen kasilmu mung kaya mangkene??!”, Pak Warsita menyat saka lenggahe. Swarane sora ngebaki ruang tamu kang ambane wetara limang  meter ping patang meter kuwi. Polate Pak Warsita kang kawit mau adhem ayem nyenengake, kedadak malih abang mrengangah campur kuciwa. Ewa semana, wong lanang kang digetak tetep masang polatan sumeh lan sabar. Kertas kang ditibakake ana meja mau dijupuk, nuli matur sinambi nyaosake maneh marang Pak Warsita, “Nyuwun pangapunten….”. Durung tutug anggone matur, Pak Warsita age-age nundhung bocah kuwi. “Wis rasah tokteruske ujarmu!!”. Astane Pak Warsita ngacungi arah njaban ngomah, sasmitane bocah lanang kang umur-umurane durung nyandhak telulikur taun kuwi kudu metu saka omah kuwi.
***
“Ngersakake unjukan, Pak? Spesial kagem bapakku tercinta, lho…”, Atun nggodhani bapake. Pancene yen lagi weruh bapake ngalamun ana teras, Atun mesthi ngetokake jurus genit. Ya mung kuwi kang bisa ngulapi sedhihe bapake saploke ibune seda. Yen wis mangkono, biasane Pak Warsita banjur mesem lan kersa mbabar kasedhihane karo anak wadone kuwi. Nanging sore kuwi ora kaya sore biasane. Rayuane Atun sakaya ora njawil atine Pak Warsita. Pak Warsita tetep meneng, tanpa noleh.
“Pak, enten napa ta? Menggalih napa?”, Atun lungguh ana jejere Pak Warsita. Teh sagelas didelehake dhuwur meja.
“Ora, Ndhuk. Ora mikir apa-apa”, wangsulane Pak Warsita.
“Alaaah….bapak niku.. Lha kok kados kembang kacang ngoten? Hehehe”, Atun ora kentekan akal kanggo gawe guyune bapake. “Mesthi Mas Widada malih ta, Pak?”, ujare Atun maneh. Bocah wadon kang lagi wae lulus SMA sewulan kepungkur kuwi sajatine ngerti apa kang nyebabake Pak Warsita katon buneg.
“Iya, Ndhuk. Coba yen wingi Widada bisa nggugu apa karepku, mesthi wae aku ora kelangan pelanggan lan dheweke wis tampa gaji”, Pak Warsita wiwit crita babagan kuciwane jalaran kelangan pelanggan. Pancene Widada wis rong taun iki dadi penulis tetap ing penerbit “Retawu”. Biasane pihak penerbit nugasi Widada supaya nulis buku babagan tartemtu. Wis telung buku kang diterbitake, mempere Widada wis lanyah anggone nulis jumbuh karo kekarepane penerbit. Ewa semana, Pak Warsita, minangka editor tetep ngowahi tulisane Widada.
“Menawi pun ngoten, napa kula saged neruske sekolah, Pak? Kuliah kados kanca-kanca,” Atun ngudarasa. Banget anggone kepengin kuliah, ora mung mandheg lulus SMA tok. Saploke ibune seda, Pak Warsita ngragadi Atun dhewe, malah ketemu perkara pemasaran mudhun merga penulise lunga. Yen ngono ateges pemasukane penerbit mudhun. Pak Warsita ora nanggapi pitakonane anak wadone kuwi. Pikirane buneg. Karepe Pak Warsita, Atun golek kerja wae, tinimbang kuliah ngentekake ragad.
“Pak, napa boten langkung sae menawa Mas Widada diparingi wekdal malih?”, kocape Atun. Atun bocah kang pinter. Dhasare Atun wis kenal karo Widada, lan wis kerep ngobrol bareng. Dadi ora nggumun maneh yen Atun uga ora jarang ngudarasa karo Widada. Babagan pepenginane Atun kanggo kuliah iki uga Widada ngerti.
“Wis. Wis. Wis. Kekarepane kuwi wis ora isa dituruti maneh. Yen takturuti nerbitke tulisane sing kaya mangkono kae, Retawu isa bangkrut! Maca judule wae aku wis wegah.”, Pak Warsita leren anggone ngendika, gelas ana dhuwur meja dipendhet. Sruput. Sawise nyruput teh, pasuryane katon rada tenang. Pak Warsita nuli ngadeg saka lenggahe, samparane reflek nganggo sandhal kang taline werna ijo kuwi .
“Lho, bapak ajeng ten pundi ta, Pak?” Atun bingung weruh bapake menyat mlaku tumuju lurung.
“Arep tilik kantor”, Pak Warsita nyemauri tanpa tinoleh. Atun age-age nggawa gelas kang tehe kari separo kuwi ana pawon, banjur nutup lawang. Klepat. Atun nututi bapake. Kantore bapake ora adoh saka omahe, wetara mung seket meter keletan kalen cilik. Mula wis ora nggumun yen Pak Warsita wayah sore ngene tilik kantor ya mung sandhalan, kaosan, lan sarungan. Turut dalan, Atun banget khawatire marang bapake, merga ora biasane Pak Warsita polate tanpa bisa sumeh. Aja-aja iki kabeh merga panjaluke nerusake sekolah wis gawe bungee bapake.
Satekane ngarep kantor, Atun kedadag mandheg weruh suasana kantor kang sepi mamring. Ana pinggir bebaturan teras, mung gumlethak sandhal sepasang lan sepatu sepasang. Ateges mung ana siji mitrane bapak kang ana kantor. Biasane kantor kuwi kebak uwong, mbuh kuwi karyawan kono, penulis, apa malah pelanggan. Durung nganti Atun mlebu, Pak Warsita metu sinambi gawa buku cilik kang isih dibungkus plastik.
“Pak, estu kula nyuwun pangapunten sanget. Palapuran pemasaran pancen ngoten.”, pawongan kang panganggone memper kaya mahasiswa ospek nututi metu. “Iya, ora apa – apa. Buku iki takgawa dhisik.”
Atun amung meneng, tanpa paham iki kedadean apa. Atun mlaku mbuntuti Pak Warsita kang pasuryane nuduhake wong kang lagi bingung. Astane ngulak-alik buku cilik werna soklat. Plastik kang mbungkus kuwi disuwek.  “Bukune sinten, Pak?”, Atun nyoba nywara nalika Pak Warsita mbukak halaman ngarep dhewe.
“Sastra Suharjo”
***
Jam ana tembok cet putih kuwi wis nuduhake jam wolu punjul seprapat. Pak Warsita lungguh ana kursi sofa ruang tamu. Pisan-pisan nyesep rokoke. Asbak ana ndhuwur meja kuwi katone wis akrab karo Pak Warsita. Sapinggire asbak wis nglonyom ireng-ireng merga kena mawane rokok. Ing kantor kono ya mung Pak Warsita kang ngrokok, ora ana liyane. Clana dawa ireng, klambi batik, sepatu semiran. Pak Warsita tibake lagi arep tindakan. Saben-saben karyawan kantor kono weruh, batine mesthi muni “Pak Warsita ketiban wahyu apa ya?”. Sanyatane wis pirang-pirang minggu iki Pak Warsita katon buneg tanpa bisa padhang polatane. Nanging, esuk iki, kabeh mau ilang. Pak Warsita malih kaya biyen maneh.
Wis watara limang menitan Pak Warsita mung lungguh sinambi ngrokok lan maca koran. Pisan-pisan nggatekake dalan ing ngarep kantor. Bis-bis kang mandheg ngudhunake penumpang, motor-motor kang pating sliwer, simbah-simbah saka pasar nggendhong tenggok. Sakayane, ana kang lagi dienteni Pak Warsita.
“Nengga sinten, Pak?”, Pak Joko, karyawan anyar kang dadi tukang resik-resik kuwi aruh-aruh sinambi nata buku ana rak buku ora adoh saka lungguhe Pak Warsita.
“Sastra Suharjo”, wangsulane Pak Warsita cekak.
“Sinten?”, Pak Joko sajatine krungu, nanging durung percaya yen Pak Warsita dandan necis mung arep ketemu pawongan kang nyebut jenenge Sastra Suharjo.
“Sastra Suharjo, sing wingi bukune tokwenehake aku kae. Aku arep kenalan, sapa ngerti gelem nulis nang kene”, duda anak siji kuwi njlentrehake kekarepane nunggu.
“Ooo….. Sip, Pak! Seratanipun mesthi sae, nggih Pak?”, Pak Joko melu sumringah.
“Apik tenan! Top markotop!”, Pak Warsita nirokake gayane artis, ngacungi jempol loro. “Aku kok nggumun, buku cilik tipis ngono kok nganti best-seller, kok nganti dikirimke mrene barang. Mesthine penulise jos tenan ta? Apa maneh saiki jeneng penerbite mengudara ora kaya biyen”, tutuge sinambi nglempit Koran merga wis rampung anggone maca berita olah raga kasenengane.
“Ha inggih, Pak…”, Pak Joko nyarujuki.
Durung nganti Pak Joko nerusake anggone ngobrol karo Pak Warsita, ana sepeda motor mlebu ana parkiran kantor. Wong lanang, nganggo klambi rapi, nglepas helme lan jakete. Mlaku tumuju ruang tamu kantor. Pak Joko njawil Pak Warsita, “Pak, Sastra Suharjo pun mriki”. Pak Warsita age-age ngadeg, ngungak saka cendhela. Mak pleret. Pasuryane alum maneh.
“Kula nuwun….”
“Mangga. Mangga mlebet, Mas.”, Pak Joko nyumanggakake, merga Pak Warsita lungguh maneh tanpa mapag tamune. Dhasare karyawan anyar durung nyandhak sewulan, Pak Joko durung apal tamu-tamu kang sowan mrono. Wong lanang kang uluk salam mau mung mesem sinambi nyalami Pak Joko.
“Kene…lungguh kene. Apa karepmu teka mrene maneh?” Pak Warsita nyumanggakake wong lanang kuwi lungguh.
“Kula namung ngestreni timbalanipun Bapak”, ujare.
Jenggirat. Pak Warsita kaget kepati. “Apa kowe sing nduwe nomer telpon iki?”, pitakone sinambi ngulungake kertas tinulis nomer telpon.
“Leres, menika nomer telpon kula ingkang enggal, Pak”
“Apa kowe ngerti buku Sarjana Sujana?”
“Ngertos, Pak. Menika buku terbitan enggal saking Widyakarya Press, karangan Sastra Suharjo ingkang nyariosaken tumindak para sarjana ing tlatah Ngayogyakarta mriki”, kojahe.
“Apa kowe kenal karo pengarange?”, Pak Warsita tansaya ora percaya genea kok tamune kuwi ngerti sakabehane. Aja aja pancen tenan kuwi Sastra Suharjo. Nanging Pak Warsita tetep ora percaya.
“Kula piyambak, Pak.”, ucape wong lanang kang lungguh ana sangarepe Pak Warsita.
“Wis aja gawe-gawe! Aja dumeh kowe wis taktolak dadi penulis nang kene, bajur kowe ngaku-aku pengarange buku iki!”, kojahe Pak Warsita sinambi ngetokake buku saka tase. Pancene ana buku kuwi ora tinulis biodata pengarang. Pak Warsita ngerteni info nomer telpone ya seka penerbit kang nerbitke buku kuwi mau.
“Sejatinipun, naskah buku menika ingkang kala wingi kula caosaken bapak, nanging bapak dereng saged nampi amargi seratan kula kirang jumbuh kalih kekajenganipun bapak”, tamune kang ora liya ya Widada kuwi njlentrehake sakawite naskah kuwi bisa dadi buku.
“Kula ngrumaosi bilih seratan kula tebih saking sampurna. Mantuk saking dalemipun bapak, naskah menika sampun kula buang wonten bak sampah pinggir margi. Nanging seminggu candhakipun wonten satunggaling tiyang rawuh dhateng griya. Piyambakipun pimpinan penerbit Widyakarya Press ingkang ngopeni naskah kula”, Widada nerusake kojahe.
“Apa buktine yen iki tenan tulisanmu?”, Pak Warsite durung percaya. Pancene nalika telung wulang kepungkur piyambake mbanting naskah ana dhuwur meja, sajatine naskah kuwi durung diwaca. Amung kebacut memeng anggone maca, amarga ora seneng marang Widada kang katone narik atine Atun, anak wadone.
Widada ora mangsuli, mung mesem sinambi ngulungake kertas kontrak perjanjian penerbitan. Ana ing kertas kuwi tinulis identitas asli penulis.
Pak Warsita meneng tanpa swara. Kertas kuwi dicekel lan diwaos saka ndhuwur nganti ngisor. Dibaleni maneh. Sakayane Pak Warsita ora percaya yen Widada bisa nulis buku kaya mangkono. Buku kang bisa gawe Pak Warsita sadhar yen pendhidhikan kuwi penting. Mula seminggu kepungkur nalika maca buku kuwi, Pak Warsita ngucap janji marang anak wadone supaya anak wadon siji-sijine kuwi bisa nerusake sekolahe, bisa kuliah, sinaosa direwangi golek dhuwit mrono-mrene. Kuwi sebabe Pak Warsita buneg pirang-pirang minggu iki.
“Pak eeee…! Mriki..!”, Atun mlayu saka lurung gawa Koran sebendhel tumuju kantore bapake. Satekane ngarep lawang, Atun kaget weruh Widada ana nang kono.
“Mas Wid??!” Sing diceluk amung mesem manthuk.
“Ana apa, Ndhuk? Kok le bungah temen?”, Pak Warsita ngawe Atun kang isih ngadeg nggejejer ana ngarep lawang.
“Niki lho, Pak. Kula ketampi ten Universitas Negeri Yogyakarta. Matur nuwun sanget nggih, Pak. Bapak sampun ngeparengake Atun kuliah. Matur nuwun sanget”, Atun ngulungake koran kang isine pengumuman tes masuk universitas. Banjur ngruket bapake. Pak Warsita trenyuh weruh anake bungah. Ora krasa, waspane tiba ana pundake Atun. Semana uga Atun, tangise wis ora bisa dibendhung maneh.
Widada melu trenyuh nyawang bapak lan anak kang lagi bungah atine. Batine, Widada nresnani Atun kaya nresnani adhine dhewe, lan ngurmati Pak Warsita kaya bapake dhewe. Penampane Pak Warsita seprene iki salah, wis ngecap Widada arep macari Atun, mula kabeh pagaweane Widada ditolak. Saikine, nalika Widada nganggo jeneng samaran lan Pak Warsita kersa maos tulisane Widada merga ora ngerti yen kang nulis Widada. Widada bungah, ancase tulisane wis tekan atine Pak Warsita, tembunge wis nulungi Atun kang meh wae ora nerusake sekolahe. Ewa dene kang diwaca Pak Warsita kuwi tulisane Sastra Suharjo, nanging tumrape Widada kuwi “tembungku, dudu tembunge”.
***
Mobil sedan mandheg ing parkiran. Wong wadon nganggo kebaya lengkap, mudhun saka mobil. Ditututi wong lanang batikan, clana panjang, tangane nyekeli peci, rambute wis katon kerontokan kembang jambu, mlaku ana pinggire bocah wadon kuwi. Ora sawetara suwe, ana maneh wong lanang kang metu saka mobil. Nadyan tumpakane sedan, nanging panganggone tetep prasaja, amung kemeja kotak-kotak lan kathok dawa ireng polos. Saben-saben wong kang weruh mesthi ora bakal banget anggone nggatekake wong telu kang lumaku bareng iki. Ora liya, ya Atun, Pak Warsita, lan Widada.
“Dhik, ndi ali-alimu?”, godhane Widada. Sing digodha amung mesam-mesem isin, sinambi ndhelikake tangan tengene supayane ali-aline kang padha karo ali-aline Widada kuwi ora ketok. Esemane nggregetake Widada. Ora wurunga Widada jowal-jawil weruh Atun mesam-mesem.
“Ealah... ya sing guyub ya, Ndhuk, Le. Saiki kowe wis dadi sarjana, Ndhuk, padha karo Widada. Apa isih kelingan buku Sarjana Sujana?” Pak Warsita ngepuk-epuk pundhake Atun lan Widada.
“Bukunipun Sastra Suharjo ta, Pak?” Widada mangsuli sinambi nglirik Atun.
“Dudu”, Pak Warsita nyalahake wangsulane Widada.
“Leres ta, Pak. Anggitan Sastra Suharjo”, Widada mbaleni wangsulane.
“Welah….sanes, Mas. Kula boten tepang kalih Sastra Suharjo. Tembunge sinten sing saged ngluluhke atine Bapak? Napa tembunge Sastra Suharjo?”, Atun wiwit melu ngobrol, sinambi nganggo topi toga.
“Adhuh, Dhik… Tembungku, dudu tembunge. Nggih ta, Pak?”, Widada mangsuli. Tangane njiwit tangane Atun, topi togane dijupuk banjur dienggo Widada dhewe. Atun gregeten nuli nablek pundhake Widada. Saklorone gumuyu bareng.
Pak Warsita bungah, weruh saklorone guyub, nadyan kaya cak TK. Pak Warsita sadhar, yen tulisane Widada pancen apik, yen dipadhakake obat, bisa ngobati wong kang lara nemen. Saikine Retawu tansaya makmur, Widada ngantor ana kono.

                                                       (Dening : Rinda Asy Syifa, naskah juwara 1 Lomba Cerkak Remaja se-DIY 2011)
»»  READMORE...